W kolejnym wpisie z cyklu "słownik pojęć" omówimy poszczególne kategorie przedsiębiorców oraz przedsiębiorców. Według definicji MŚP wyodrębnia się następujące kategorie przedsiębiorstw:
1) średnie
przedsiębiorstwo – średnie przedsiębiorstwo to przedsiębiorstwo, które:
-
zatrudnia mniej niż 250 pracowników oraz
-
jego roczny obrót nie przekracza 50 milionów
euro lub całkowity bilans roczny nie przekracza 43 milionów euro;
2) małe przedsiębiorstwo – małe
przedsiębiorstwo to przedsiębiorstwo, które:
-
zatrudnia mniej niż 50 pracowników oraz
-
jego roczny obrót nie przekracza 10 milionów
euro lub całkowity bilans roczny nie przekracza 10 milionów euro;
3) mikroprzedsiębiorstwo
- mikroprzedsiębiorstwo to przedsiębiorstwo, które:
-
zatrudnia mniej niż 10 pracowników oraz
-
jego roczny obrót nie przekracza 2 milionów euro
lub całkowity bilans roczny nie przekracza 2 milionów euro.
Definicje MŚP rozróżniają trzy kategorie przedsiębiorców zgodnie z ich wzajemnymi stosunkami z innymi przedsiębiorstwami w zakresie własności kapitału, prawa głosu lub prawa do wywierania decydującego wpływu (w skrócie udziałów)
Kategorie przedsiębiorców:
Przedsiębiorcy niezależni – jest to najbardziej powszechna kategoria przedsiębiorców. Obejmuje ona wszystkich
przedsiębiorców, którzy nie należą do dwóch
pozostałych kategorii (przedsiębiorców partnerskich lub związanych).
Przedsiębiorca
jest niezależny jeżeli:
-
nie posiada 25% lub więcej udziałów u innego przedsiębiorcy,
-
inny przedsiębiorca bądź instytucja rządowa lub samorządu terytorialnego
(instytucja państwowa) albo kilku przedsiębiorców powiązanych lub instytucji
państwowych razem nie jest właścicielem 25% lub więcej jego udziałów, z kilkoma
wyjątkami,
-
nie sporządza rachunków skonsolidowanych i nie jest uwzględniane w
rachunkach przedsiębiorcy, który sporządza takie rachunki, przez co nie jest
traktowany jako przedsiębiorca związany.
Przedsiębiorca nadal może być
uważane za niezależnego, nawet jeśli osiągnie lub przekroczy 25% próg
posiadania kapitału lub prawa głosu, jeśli udziały u niego mają również następujące typy inwestorów (pod warunkiem,
że ci inwestorzy nie są powiązani z tym przedsiębiorcą):
a) publiczne korporacje inwestycyjne, spółki
kapitałowe podwyższonego ryzyka, osoby fizyczne lub grupy osób fizycznych
prowadzące regularną działalność inwestycyjną
wysokiego ryzyka (Anioły Biznesu), które inwestują kapitał własny w
firmy nie notowane na giełdzie, pod warunkiem, że łączna kwota inwestycji tych
inwestorów „aniołów biznesu” w tego
samego przedsiębiorcę nie przekracza równowartości 1 250 000 euro,
b)
uniwersytety lub ośrodki badawcze działające na
zasadzie non-profit,
c)
inwestorzy instytucjonalni, w tym regionalne
fundusze rozwoju,
d)
samorządy lokalne z rocznym budżetem nie
przekraczającym równowartości 10 mln euro oraz liczbą mieszkańców poniżej 5
000.
Przedsiębiorcy partnerscy – do tej kategorii zalicza
się przedsiębiorców, którzy posiadają udziały u innych przedsiębiorców, ale nie
sprawują rzeczywistej, bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad drugim
przedsiębiorcą. Partnerskimi są przedsiębiorcy, którzy nie są niezależni, ale
także którzy nie są ze sobą związani.
Przedsiębiorcę uważa się za partnerskiego względem innego
przedsiębiorcy, jeżeli:
a)
posiada 25% ,ale mniej niż 50% akcji innego
przedsiębiorcy,
b)
inny przedsiębiorca posiada 25% ,ale mniej niż
50% akcji przedsiębiorcy, o którym mowa,
c) przedsiębiorca, o którym mowa nie sporządza
skonsolidowanych sprawozdań finansowych, które zawierają dane dotyczące innego
przedsiębiorcy, jak również nie jest on uwzględniany w sprawozdaniach
finansowych innego przedsiębiorcy lub
przedsiębiorcy związanego z tym
przedsiębiorcą.
Przedsiębiorcy związani – do tej kategorii należą
przedsiębiorcy, którzy tworzą grupy poprzez bezpośrednią lub pośrednią kontrolę
większości kapitału lub głosów (także w drodze umowy, jak i w pewnych
przypadkach, poprzez udziałowców – osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami),
lub poprzez możliwość wywierania decydującego wpływu na przedsiębiorcę. W celu
uniknięcia trudności w identyfikacji tej kategorii, Komisja zdefiniowała ją
poprzez przyjęcie odpowiednich dla celów definicji warunków przedstawionych w
art. 1 Dyrektywy Rady nr 349 z 1983 r., dotyczącej skonsolidowanych sprawozdań
finansowych. W ten sposób przedsiębiorca może określić swój status jako
przedsiębiorcy związanego, jeśli zgodnie z przepisami tej Dyrektywy musi
sporządzać skonsolidowane księgi rachunkowe lub jest ujęty w księgach
rachunkowych przedsiębiorcy, od którego wymaga się prowadzenia takich ksiąg.
